jueves, 17 de marzo de 2011

El Maltrato Sutil

Mi amigo Chema de Santander me ha mandado este vídeo tan interesante.

En él se muestra cómo la sociedad en la que nos ha tocado vivir, influye sutilmente cada día en nuestras jóvenes, creandoles muchas veces una falta de autoestima. Lo mismo se podría aplicar para los adultos, si bien en otros términos.

¡¡¡Espero que mi hija no se pierda esta entrada...se la dedico¡¡¡

10 comentarios:

Anónimo dijo...

Es exactamente así, pero también en la forma de ser y no sólo en el físico:

"Y la dijeron que la amabilidad"; o "y la dijeron que el amor por los demás"; o "y la dijeron que tenía que sacar buenas notas"; o "y la dijeron que tenía que ser independiente"; o "y la dijeron que tenía que probar pastillas"...

¡Qué buen amigo tienes en Cantabria, Moisés!

Que todo vaya muy bien, prenda.

jose dijo...

Me temo que esto no es ahora, sino de siempre.
Es el eterno problema de las mujeres, salvo excepciones.
Del cual parte de la culpa la tienen los hombres, salvo excepciones, también.

jose dijo...

Quise decir: no es de ahora.

Eulogio Diéguez Pérez (Logio) dijo...

Se lo dijeron... y se lo creyó, se lo creyó tanto que por mucho que los suyos le digan que no es cierto no los creerá.

de dijo...

Amb el teu permís pesa aquest vídeo als meus amics. Sembla que podran fer que els fills i filles veien amb interes l´exemple. Molt interessant.

Nydia dijo...

Que video més realista!!! Fins i tot m'ha emocionat! Vaig a penjar-lo en el meu facebook.

No ens donem compte del pes que poden tindrer unes "inocents"frases,però ens afecten moltissim a com son.

Avui en dia, xiques i xics, sense importar la edat hem de ser molt forts per no deixar-nos influenciar per la superficialitat del nostre entorn.

Gracies per compartir aquest video amb nosaltres ;)

rioMoros dijo...

Un vídeo muy interesante que hace pensar en cómo somos las personas.
Un saludo

Anónimo dijo...

Cuánta verdad en 2 minutos y medio, y más verdad aún oyendolo de la voz de un niño. Precioso!

Anónimo dijo...

Moisés, hace tiempo que pienso en enviar un abrazo a vuestra hija.

Un abrazo, preciosa. Recuerdo la fotografía que puso tu padre en este blog hace tiempo, tu sonrisa y tus enormes ojazos.

Sé que no soy más que una persona que hace comentarios en este blog de vez en cuando, pero me entristece pensar que puedas tener problemas, que te veas menos guapa de lo que eres.

Así que, sin duda que metiéndome donde no me llaman y metiendo la pata hasta el zancarrón, te envío, con mucho cariño, un abrazo que te lleve algo: aire, porque llega de lejos, risa, porque es ridículo, alegría, porque alguien piensa en ti para bien...

Moisés P. dijo...

¡¡¡ Gracias por vuestros comentarios y perdonad que no os haya contestado personalmente a cada uno.
....y es que estamos entrando de lleno en la época de huerta, bici, tenis, etc. y no se puede llevar todo adelante.
saludos

Son las....